Leven met een beroeps-ziekte.

Henri Willems vertelt zijn verhaal over astma / COPD en longspasmen door zijn werk.

“Kun je je voorstellen dat je niet in staat bent om samen met je 10-jarige zoon te voetballen, te stoeien, te zwemmen of tikkertje te spelen? Kun je je voorstellen hoe het is om de hele dag aan een slangetje te zitten? Of om te moeten zien hoe jouw gezin zich moet aanpassen aan wat jou is overkomen? En kun je je voorstellen hoe je je zou voelen als degene die dat heeft veroorzaakt probeert zijn verantwoordelijkheid te ontlopen?”

Aan het woord is Henri Willems. Pas veertig jaar, maar met een longcapaciteit van slechts 32% al afhankelijk van zuurstof. “Mijn ziekte voelt alsof er een band om m’n longen zit. Als ik twee keer een trap oploop, voelt het alsof het klapt. Longspasmen houden in dat je longen zomaar dichtklappen en dan moet je naar het ziekenhuis. Sinds vorig jaar heb ik zuurstof en nu is dat gelukkig stabiel.”

Henri laste ruim 13 jaar opslagtanks in elkaar. Dat gebeurde in een gesloten ruimte zonder afzuigsysteem. Er werden wel mondkapjes gebruikt. “Volgens de werkgever was alles in orde en dat geloofde ik. Maar achteraf gezien blijkt dat dit absoluut onvoldoende was. De mondkapjes die wij gebruikten, zijn bedoeld om stof tegen te houden, bijvoorbeeld in de bouw. Maar de mondkapjes die ook beschermen tegen de giftige dampen en die we dus nodig hadden, zijn een klasse hoger en zeven euro duurder.

Vroeger was ik nooit ziek. Maar ik werd steeds vaker ziek. Een griepje, dacht ik dan. Mijn longen werden steeds slechter, maar zelf legde ik ook geen link met het werk. Vanaf mijn 37e belandde ik jaarlijks 4 tot 5 keer in het ziekenhuis met benauwdheidsklachten en longontstekingen. Uiteindelijk was het een longarts in het ziekenhuis die naar mijn werk vroeg. Hij legde de link met een beroepsziekte. Na drie maanden revalidatie heb ik nog even geprobeerd om weer te werken, maar dat ging helemaal niet. Uiteindelijk is er een vervroegde keuring aangevraagd en toen ben ik gelijk 100% afgekeurd.

Toen ik in het ziekenhuis belandde, kwam mijn werkgever nog regelmatig langs. Ruim 13 jaar had ik hard voor hem gewerkt, overuren gemaakt en in de weekenden doorgewerkt als een opdracht af moest. Maar toen anderhalf jaar geleden onomstotelijk werd vastgesteld dat ik ziek ben door mijn werk, hoorde ik ineens niets meer. Totdat ik plotseling een brief ontving van het UWV waarin stond dat ik ontslagen was. Mijn werkgever ontkent iedere aansprakelijkheid, maar had wel mijn ontslag aangevraagd. Ze hebben zelfs gevraagd aan het Nederlands Kenniscentrum Arbeid en Longaandoeningen (NKAL) om het rapport te vernietigen.

De Inspectie SZW is bij mijn werkgever langs geweest. Bijna alles afgekeurd, waaronder het afzuigsysteem, het lassen in tanks en het opslaghok voor gas. Nu, drie jaar later, worden nog steeds diezelfde mondkapjes gebruikt. Er zijn ook aansluitingen voor overdrukkappen gemaakt voor betere afzuiging, maar de installatie zelf is er niet. En het ergste is nog wel dat mijn collega’s weliswaar niet meer op die plekken werken, maar dat het bedrijf nu telkens buitenlandse arbeiders inhuurt. Die weten van niks en om de zoveel maanden komen er weer nieuwe werknemers.

*Dit was slechts een deel van het interview met Henri Willems. Om het hele interview te kunnen lezen dient u de uitgave ‘Opgelucht’ online aan te vragen.